Mijn Keukentafelklimaattop

Even zakte de moed me deze week in de schoenen, toen regeringsleiders binnen de EU - glimmend van trots - hun graatmagere klimaatafspraken presenteerden.

Al ruim twintig jaar delen landen over de hele wereld een gezamenlijke ambitie: de door de mens veroorzaakte opwarming van de aarde beperken tot maximaal twee graden Celsius. Of tenminste, die ambitie delen ze op papier. Want als het er op aan komt bindende afspraken te maken waarmee we in de echte wereld onder die 2 graden kunnen blijven, laten onze politici het steevast afweten.

Maar mijn onvrede over de politieke onwil om echt iets te doen is niet het enige dat aan me knaagt. Steeds weer voel ik me ongemakkelijk, als ik tijdens het boodschappen doen wel zes plastic zakjes vul met groente en fruit. Als ik in mijn zware auto stap, restjes in de vuilnisbak schuif of een stapel folders in de papierbak kwak. En dát gevoel, dat kunnen overheden niet voor me wegnemen. Dat moet ik zelf doen.

De invloed van een individu op de processen die ons klimaat bepalen is natuurlijk miniem. Maar dat je invloed klein is, wil niet zeggen dat je geen verantwoordelijkheid draagt. Als mijn eigen levensstijl niet getuigt van respect voor onze planeet en alle levensvormen waar we die mee delen, hoe kan ik anderen dan kwalijk nemen dat zij dat respect ook niet tonen?

De zoektocht naar een minder gedachteloze, meer respectvolle, groenere manier van leven begon een paar maanden geleden. Nu wordt het tijd er echt werk van te maken. Dus houd ik mijn eigen klimaattop, aan de keukentafel. Zo meteen zet ik mijn afspraken met mezelf op papier, mijn handtekening er onder.

Op dit blog wil ik de komende tijd onderzoeken wat zo'n 'Keukentafelklimaattop' het milieu op kan leveren - en hoe makkelijk of moeilijk het is je zélf aan afspraken te houden.

Later vanavond zal ik de afspraken in een tweede bericht publiceren.
Work in progress, wordt dat overigens, want ik hoop steeds nieuwe afspraken toe te voegen.