Hydroxyproxypropyltrimonium. Dus.

Een beetje cosmeticaproduct slaat je om de oren met een ingrediëntenlijst die net zo goed in het Swahili had kunnen zijn. Wat Cocamidopropyl Betaine is, of Guar Hydroxyproxypropyltrimonium Chloride: al sla je me dood.

Voorzichtige zoektochten naar de betekenis achter een paar veel voorkomende termen leverden informatie op waar ik niet direct vrolijk van werd. De term 'minerale olie' bijvoorbeeld - een bestanddeel van onder meer veel lipsticks en crèmes - verwijst naar een bijproduct van aardolieraffinage. Niet schadelijk voor je gezondheid. Toch een onaangename verrassing, als je niet zo'n fan bent van fossiel.

Hoewel het grootste deel van de chemische stoffen in cosmetica volgens Milieu Centraal uit het afvalwater wordt gehaald bij onze rioolwaterzuiveringsinstallaties, is van een deel van de bestanddelen gewoon niet bekend of en hoeveel er uiteindelijk in het oppervlaktewater belandt. Of wat het precies dóet, in ons milieu.

Wat wel bekend is, is dat een deel van de verzorgingsproducten microplastics bevat: miniscule plasticdeeltjes, die in ons oppervlaktewater, onze oceanen en onze voedselketen belanden. Deeltjes die niet vergaan en (vooralsnog) niet op te ruimen zijn. Een extra portie plastic soup: eet smakelijk.
(Overigens vind je hier lijsten met cosmetische producten die veel of juist geen microplastics bevatten. En hier wat verwijzingen naar onderzoek naar microplastics in verzorgingsproducten.)

En dan is er nog die enorme verpakkingsberg. Nederland laat in een jaar 2.748 miljoen kilo aan verpakkingsmateriaal achter zich. En cosmeticafabrikanten dragen daar enthousiast aan bij: ze zijn in de regel dól op kunststof omhulsels.

Al met al genoeg redenen om een milieuvriendelijk alternatief te zoeken voor in elk geval één verzorgingsproduct: shampoo. In eerste instantie stapte ik over op een organische shampoo met het Europese Ecocert-keurmerk, van Urtekram. Maar hoewel die minder chemische stoffen bevat - en geen glycerine uit aardolie - stond er nog veel op het etiket dat me niets zei. En: ook dit zat in een plastic verpakking.

Dus stapte ik over op de 'No Poo'-methode. Je haar wassen zonder shampoo, maar met baking soda (ongeveer, maar niet precies hetzelfde als zuiveringszout). Ik vond het bij een toko aan de andere kant van de stad; in supermarkten kom je het in Nederland eigenlijk niet tegen. Je lost het witte poeder op in water en gebruikt dat als shampoo.

Het kostte mijn hoofdhuid een paar weken om te wennen aan de wasmethode zonder zeep, met vettig haar als resultaat. Maar na een week of drie was ik door die wenperiode heen en kreeg ik er haar voor terug dat beter valt en lekkerder voelt dan ik met gewone shampoo gewend was. Zeker sinds ik op internet de tip tegenkwam na het wassen mijn haar te spoelen met een mengsel van wat appelazijn en water.

En nu: geen gekke stofjes meer op mijn hoofd of door de gootsteen. Veel minder verpakkingen, bovendien verpakkingen van karton. Good hair days.
Ik heb me bij het groeiende leger No Poo-fans geschaard. Bye bye, Hydroxyproxypropyltrimonium.

PS: Een paar weken heb ik ook mijn tanden gepoetst met baking soda. Ging prima, als je eenmaal gewend bent aan de smaak. Maar vanwege berichten over mogelijke schade aan tandglazuur bij langdurig gebruik, ben ik daar weer mee gestopt.